To już jest przegięcie pały - zimno, mokro - taki maj!?
Nigdy nie wiem, czy najpierw stawia się wykrzyknik, a potem znak zapytania, czy na odwrót?
Chyba mam początki reumatyzmu, taki suprajz nadmorski irlandzki, haha. Bonus.
Wykręca mnie w korkociąg, kości bolą, ręce czasem kolana. Nie jest jakoś tragicznie, nie żebym nie mogła chodzić czy pracować, ale wkurza. No i martwi.
O razu mi się kawał przypomina o facecie,który idzie szyć garnitur. Krawiec wziął miarę, uszył, zawołał klienta na przymiarkę, tamten zgłosił uwagi, poprawki, ostateczny odbiór garnituru, a ten - tam za długi, tam za krótki, gdzieś się ciągnie. Krawiec mówi do klienta - a pan wyciągnie rękę w tył, a teraz się pan pochli, no i przekręci lekko w prawo - widzi pan jak pięknie lezy. Facet zaplacił i idzie taki powykręcany do domu. I co słyszy - jeden z przechodniów ogląda się za nim i mówi do żony - patrz jaki pokręcony, ale garnitur to ma cacuś skrojony.
Była córka, jeden dzień dłużej, bo u nas bank holiday. Poszłyśmy sobie do wiejskiego teatru, czyli sceny w szkole podstawowej wynajętej na ten wieczór dla amatorskiej trupy teatralnej. Jakie to jest fajne, babki znane na co dzień ze sklepu, restauracji czy banku, wystawiają sztukę. Spotykają się wieczorami, próbują, przy okazji świetnie się bawią. Potem zbiera się towarzystwo z całego miasteczka, dwa/trzy przedstawienia i tyle. Pieniądze z biletów będą na zwrot kosztów scenografii i kostiumów, pieniądze z losowania numerków poszły na jakiś cel charytatywny, my mamy ubaw, bo to przeważnie jakieś lżejsze sztuki, chociaż tym razem było i wesoło, i poważnie, bo o przemocy fizycznej chłopaka wobec przyszłej zony, a ktoś potrzebujący się ucieszy. Grała tam koleżanka z pracy męża, tym bardziej powinnam była pójść. Najpierw mi się nie chciało, ale potem byłam zadowolona. Nie jakiś szczyt gry aktorksiej, ale też obciachu nie było i gładko się oglądało. Sala pełna, a podobno za tydzień ma być jeszcze więcej ludzi.
Córka wróciła dzisiaj do Dublina i donosi, ze tam pogoda jak drut. Typowe
